Mebo 2 in Slikkerveer
De exacte datum weet ik niet meer maar volgens mij was het ergens in november 1975 dat ik met een kameraad naar Slikkerveer fietste om te proberen de Mebo 2 te zien.
We wisten dat het voormalige Noordzee-schip bij Van Vliet geparkeerd lag en hoewel we Veronica-aanhangers waren, hadden we sinds 31 augustus '74 piraten per definitie heilig verklaard en dus wilden we de Mebo zien. We woonden toen nog in Den Haag en de dag die we voor onze expeditie uitkozen was een zondag. In de Bos atlas hadden we gecheckt of het op de fiets in een middag te doen was en volgens ons moest dat lukken. Toen ik wegging, waarschuwde mijn vader: "je gaat niet naar Slikkerveer, hoor." Hij wilde niet dat ik die rit ging maken alleen om ter plekke te ontdekken dat je helemaal niet in de buurt kon komen van 'die boot'. Ik zei dat dat niet de bedoeling was en ontvluchtte het huis, op weg naar mijn kameraad.
We klauterden nog even heel kort aan boord van het zendschip, dat kleiner leek dan ik me herinnerde van mijn rondvaart van een paar jaar eerder, toen ik vanuit Scheveningen langs de Mebo 2 en de Norderney was gevaren. Dat kwam ongetwijfeld doordat ik toen op een kleiner schip langszij kwam op de open zee, en er nu op een kade naast stond. Ik klom nog een meter of drie in de mast maar mijn hoogtevrees en het feit dat we natuurlijk helemaal niet aan boord mochten komen, maakten dat het daar bij bleef. We vluchtten snel het terrein weer af.
Intussen hadden we wel ontdekt dat er een veerpont naar de overkant ging en aangezien die een beetje diagonaal overstak, moest je daar vandaan de Mebo kunnen zien liggen en dan zag je tenminste het hele schip. We lieten onze fietsen achter bij de halte en namen de pont naar de overkant. Inderdaad was de Mebo te zien, maar vanaf een grotere afstand dan we hadden gehoopt.
Aan de overkant aangekomen ontmoetten we een jongen van onze leeftijd die met zijn vader naar Slikkerveer was gekomen om de Mebo te zien. Hij bleek hemelsbreed minder dan een kilometer bij mij vandaan te wonen. Belachelijk! Gedrieën kochten we de kapitein van de veerpont om voor het fenomenale bedrag van tien gulden (meer kregen we niet bij elkaar) om een bocht te maken tijdens de tocht naar de overkant waardoor we heel wat beter zicht hadden op het zendschip. Passagiers die de oversteek vaker maakten, keken een beetje vreemd toen de pont van zijn gebruikelijke route afweek, maar wij hadden onze foto's en daar ging het maar om. En... aan boord van die pont werden we aangesproken door een man die merkte dat we één en al aandacht waren voor de afgemeerde Mebo 2. Hij vertelde dat hij er aan boord had gewerkt: A. J. Beirens was zijn naam, en hij was onder meer te horen geweest met zijn programma Northsea Goes DX dat via de korte golf luisteraars over de hele wereld had! Onze leeftijdgenoot was altijd een fervent RNI-luisteraar geweest en hij was erg enthousiast om A.J. te ontmoeten. En hoewel het ons niet zei, vonden wij het natuurlijk ook leuk om hier een jock te treffen die op het zendschip actief was geweest. Nadat de overtocht was voltooid moesten we weer op huis aan.
Onze nieuwe kennis, waarmee we adressen hadden uitgewisseld en waarmee we inderdaad nog jaren contact hebben gehad, stapte met zijn vader in hun Dafje, maar wij moesten het hele eind weer op de fiets afleggen. En dat werd geen pretje want het weer werd bar slecht. Regen, onweer, hagel, natte sneeuw... we kregen het hele pretpakket over ons heen. Ergens in de buurt van Delft stopten we zodat ik naar huis kon bellen om te melden dat het wat later werd, waar mijn vader op zijn zachtst gezegd niet enthousiast over was. Zoonlief was dus toch naar Slikkerveer gefietst. Doorweekt en koud kwam ik om een uur of acht 's avonds thuis. Gelukkig werd mijn vader in beslag werd genomen door 'het voetbal' op tv. Maar goed: hier zijn de fraaiste plaatjes van die dag.
